WOWPhilippines

Ondanks het vroege tijdstip hangt er een opgewonden sfeertje rond het informatiecentrum. Ongeveer 40 toeristen schrijven zich in bij de vriendelijke dame achter de balie. Na een introductie video wordt iedereen naar de gereedliggende banca's (lange, smalle boten) gesommeerd. We gaan vissen kijken, echter dit wordt geen alledaags snorkeltripje. De visjes die we vandaag hopen te zien zijn wel heel bijzonder. De wetenschappelijke naam luidt Rhincodon typus, onder de lokale bevolking zijn ze bekend als Butanding; in gewoon Nederlands: walvishaai.

Eerst wat weetjes. Walvishaaien zijn haaien en geen walvissen. Geen zoogdieren dus maar zeker ook geen agressieve roofdieren zoals de naam doet vermoeden. Het menu van deze vriendelijke giganten bestaat uit plankton en garnalen. Een volwassen walvishaai kan een lengte van 20 meter bereiken en is daarmee de grootste vis ter wereld. Nog meer feitjes: gewicht 40 ton, leeftijd tot 100 jaar, gewild voor de haaienvinnensoep en daardoor met uitsterven bedreigd.

De walvishaaien hebben aan het begin van het kalenderjaar een afspraak nabij Donsol, een slaperig visserstadje in Zuid-Luzon. Hier mondt de Donsol rivier uit in de oceaan, een enorme cocktail van voedzaam plankton achterlatend. De hongerige reuzen komen hier uitgebreid dineren en dat is hoogst uitzonderlijk. Naast de Filippijnen zijn de walvishaaien slechts te bewonderen voor de kust van Australie en Mozambique. De bekende onderzoeker Jacques-Yves Cousteau schijnt maar twee ontmoetingen met een walvishaai gehad te hebben. Let wel, hij had er ruim tienduizend duiken voor nodig. Rond het informtatiecentrum doen de wildste geruchten de ronde. Recentelijk schijnen wel dertien whalesharks gesignaleerd te zijn.

Het voelt een beetje als een moderne variant op de aloude walvisjacht. Maar liefst zes Filipino's turen gespannen over het water. De zeven toeristen in de banca wachten geduldig af, snorkel en flippers binnen handbereik. Na twee uur heen en weer varen voor de kust wordt de eerste walvishaai gespot. Op commando van de Butanding Interaction Officer (B.I.O., wat een beroep) springen we allemaal het water in. Wat volgt is een soort zwemwedstrijd richting het gebied waar de haai voor het laatst gezien is. Het zicht onderwater is niet geweldig. Gelukkig zijn we nog net op tijd om een walvishaai te zien verdwijnen in de diepte. Het is een onbeschrijfelijke ervaring en smaakt naar meer. Jammer genoeg laten de haaien zich niet of nauwelijks meer zien die dag. Regen en golven maken het er ook niet makkerlijker op om de schaduwen in het water te ontwaren. Uren later, de B.I.O. is inmiddels in slaap gevallen (wederom, wat een beroep), verschijnen er opeens twee haaienvinnen boven de waterspiegel. Tegen de tijd dat wij in het water liggen, zijn ze al weer verdwenen. Ondanks een korte ontmoeting eerder op de dag, blijven we toch met een katerig gevoel achter. Morgen beter!

Of toch niet? Inti blijkt na een dag op het water naast bruin ook rood verkleurd te zijn. Edwin ziet paars, geeft licht in het donker en is vooral heel zielig. Na een pijnlijk nachtje blijft Edwin achter in het hotel, eindeloos zappend langs tien Filippijnse kanalen op zoek naar uitslagen van de Olympische Winterspelen die zoals natuurlijk te verwachten niet bijzonder populair zijn in het eilandenrijk. Inti kruipt vol verwachting in een tricycle (motor met zijspan, er rijden er tienduizenden van rond) richting het informatiecentrum.

Na wederom en lange periode van schijnbaar doelloos rondvaren, komen de walvishaaien dan toch aan de oppervlakte. Inti heeft vandaag meer geluk. Als ze voor de 2e keer het water inspringt en naar beneden tuurt, blijkt ze vlak voor de kop van de haai beland te zijn. Toch even schrikken, de bek van het vriendelijke monster is twee meter breed. Vervolgens kan ze uitgebreid de patronen (witte stippen en strepen) op de vis bewonderen omdat hij volledig onder haar en de rest van de groep door zwemt. Missie geslaagd.

Het Ministerie van Toerisme heeft de slogan 'WOWPhiilippines" bedacht om het land aan te prijzen. De slogan dekt de lading heel aardig. Vier weken Filippijnen is een aan een schakeling van oooh's en aaaah's. Geen rokende vulkaan, aardverschuiving, tsunami alarm of mislukte militaire coup (allemaal gedurende ons bezoek) brengt de idylle in gevaar. De bevolking is uitzonderlijk vriendelijk en eenmaal buiten de grimmige hoofdstad Manila ligt het levenstempo aangenaam laag. We bezoeken bizar gevormde 'chocolate hills', verblijven in een luxe complex op het afgelegen Apo Island, zien de prachtigste zonsondergangen, bewonderen eindeloze koraaltuinen en kamperen op een wit strand.

Ook memorabel: een verblijf in de jungle van Bohol. Paalwoningen, drijvende restaurants en dichte vegetatie zorgen voor het perfecte jungle-gevoel. Ook hier weer bijzondere fauna. Helaas betekent 'bijzonder' zoals wel vaker 'met uitsterven bedreigd'. Net als de walvishaaien bevinden ook de tarsiers (spookdiertjes) zich in de gevarenzone. Er bestaat een reeele kans dat ze over 20 jaar volledig uitgestorven zijn. Werkelijk ongelofelijk, ze weten al 45 miljoen jaar te overleven maar tegen een oprukkend leger van huiskatten lijken ze niet bestand. Nog nooit van een tarsier gehoord? Ze lijken nog het meest op kleine aapjes hoewel ze hier niet aan verwand zijn. Genetische overeenkomsten zijn er eerder met lemuren (daarvoor moet je naar Madagascar). Het zijn schattige nachtdiertjes van slechts 10 a 15 centimeter groot met een flinke staart. We bezoeken een lokaal reservaat. Een gids wijst de tarsiers moeiteloos aan. We zijn zo onder de indruk dat we vergeten fraaie foto's te maken. De vriendelijke Filipino is voor een paar Peso's graag bereid zijn actiefilm stop te zetten en nog een extra rondje met ons te lopen. De tarsiers poseren gewillig, iets wat van de walvishaaien niet gezegd kan worden.


Afgelegde route:
Banaue - Manila - Legazpi - Daraga - Donsol - Masbate - Cebu - Tagbilaran - Loboc (Nuts Huts) - Panglao - Dumaguete - Malatapay - Apo Island - Tambobo Beach (Kookoo's Nest) - Dumaguete