7107

(scroll down for the English summary)

Tollend van vermoeidheid staan we in de rij, geduldig wachtend om te worden toegelaten tot Macau. Macau is een voormalige Portugese kolonie maar maakt al ruim een decenia deel uit van de Volksrepubliek China. We verblijven er een nachtje, op doorreis naar de Filippijnen. Langzaam dringt het tot onze duffe hoofden door dat het ontzettend druk is om ons heen. De reden waarom stemt niet vrolijk. Het is Chinees Nieuwjaar, bijna een half miljard Chinezen zijn op reis, onderweg naar familie of met de gehele familie naar een vakantiebestemming. Macau met zijn vele casino's is ook dit jaar weer razend populair onder het goklustige Chinese volk. De vrolijk gestemde vrouw achter de informatiebalie bevestigt de angstige voorgevoelens. Alle hotels zitten propvol. Ze is zo vriendelijk nog een aantal hotels te bellen maar zonder succes. Buiten de ontvangsthal staat een rij van zeker 100 meter in afwachting voor een taxi. Wij wringen ons maar in een stadsbus richting het centrum. Inmiddels zijn we al 18 uur onderweg en slaat de jetlag genadeloos toe.

Als de bus eenmaal in beweging is, blijkt dat de reisgoden ons goedgezind zijn. Eerst is er een vrouw die onze kaartjes betaalt (we hebben geen muntgeld). Dan is er een jonge man die begrijpt dat wij serieus slaap hebben, desperaat op zoek zijn naar een bed en dat op eigen kracht nooit gaan vinden. "Volg mij, ik help jullie wel". Wat volgt is een eindeloze tocht door feestvierend Macau. Onze vriend blijkt een Filippino te zijn, in het bezit van een engelengeduld. Als hij uiteindelijk een slaapplaats vindt en wij vertellen dat we onderweg zijn naar zijn geboorteland, zijn we vrienden voor het leven. Soms hou je al van een land voor je er geweest bent.

Tiger Airways, een van de vele budgetmaatschappijen in de regio, brengt ons voor een habbekrats naar Manila Clark. Clark is de voormalige luchtmachtbasis van de Amerikanen en sedert jaar en dag het centrum van de prostitutie in de Filippijnen. De Amerikanen zijn verdwenen, in plaats daarvan lopen er nu oude vieze mannetjes met veel te jonge Filippijnse meisjes. Op jaarbasis bezoeken alleen al 15.000 Australiers de Filippijnen voor een sex-tour. Er is keuze genoeg, ruim 600.000 vrouwen zijn werkzaam als prostitue.

We nestelen ons in een gezellig familiehotel uit het zicht van de 'naughty bars' om eerst rustig te bedenken wat we in de Filippijnen gaan bezoeken. Hoe verder we komen in onze reis, hoe slechter we zijn voorbereid. Buiten de legendarische schoenencollectie van Imelda Marcos, weten we eigenlijk bar weinig van de archipel. Een snelle blik in de reisgids (geen Lonely Planet ditmaal) leert dat de Filippijnen bestaan uit 7107 eilanden. We besluiten eerst het grootste eiland, Luzon, te verkennen.

Eeuwenlange Spaanse overheersing heeft er voor gezorgd dat de Filippino's een godsvrezend volkje zijn. Vanuit de bus zien we dat het gehele Christendom is vertegenwoordigd in de samenleving; van Jehova Getuigen tot Baptisten. De meerderheid is vanzelfsprekend Rooms Katholiek. Zelfs de kleinste dorpjes in de bergen van Noord Luzon zijn in het bezit van een Iglesia ni Christo. Toch is het juist in deze regio de Conquistadores niet gelukt iedereen te bekeren. Tot voor kort gingen de trotse tribale volkeren slechts getooid met een lendedoek door het leven. Animistische gebruiken worden tot op de dag van vandaag levend gehouden. In het vriendelijk bergdorp Sagada bezoeken we de 'hangende doodskisten'. Ooit heeft een sjamaan bedacht dat de doden niet zacht rusten wanneer ze begraven liggen onder de grond. Immers de aarde drukt altijd onplezierig op de dode. Bovengronds begraven is dan de logische oplossing, veelal in een grot of een diepe spleet in een rotswand. Een opmerkelijke oplossing in een aardbeving gevoelige regio. Het is facinerend om tientallen doodskisten meters boven de grond te zien balanceren. Op een enkele kist rust een groot kruis. Tribale gebruiken en het katholicisme gaan naadloos in elkaar over.

"God bless us", valt er in de bus te lezen. Geen overbodige luxe gezien de staat van het vervoersmiddel en de onverharde bergwegen. Dergelijke slogans zijn razend populair. Regelmatig wordt er opgeroepen high van God te worden en vooral niet van drugs. Wij worden met name high van de adembenemende landschappen rondom Banaue. Een stevige wandeling later staan we tussen 's werelds mooiste rijstterassen. Steile bergwanden zijn sinds duizenden jaren compleet gecultiveerd, het resultaat is zelfs op een druilerige dag waanzinnig mooi. Noord Luzon bevalt uitstekend. Het belooft veel voor de overige 7106 eilanden.

Afgelegde route:
Clark - Alaminos - Lucap - One Hundred Islands Marine Park - Sagada - Banaue


We arrive bleary eyed, incredibly tired and jetlaged in Macau. Macau is a former Portugese colony, since more than a decade part of the People's Republic of China. Slowly we notice how unbelievably crowded it is around us while we queue for immigration. Finally the penny drops, it's Chinese New Year the very worst moment to travel in China. Almost half a billion people are on the road and it feels like Macau is their final destination. The town is packed with holidaymakers. The lady behind the inquiry counter dials a dozen hotels for us but with no result. Outside the terminal people queue for ages to get a taxi. We jump in a crowded bus heading for the city centre. Luckily the travelgods are with us. First a lady pays for our tickets as we have no coins and the driver no change. A friendly man notices we desperatly need a bed and we are not going to find one. "Follow me, I help you". What follows is a long hike through the Macau festivities (that's mainly gambling and eating). Our guardian angel turns out to be a Filippino with a lot of patience. Finally he finds a place for us to stay. When we tell him we are on our way to his country of birth, we are friends for life. Sometimes you already love a country before you've even been there.

A day later we arrive in Clark, the former US airforce base in the Philippines. The Americans left but Clark is still the centre of prostitution in the Philippines. We base ourselves in a family hotel away from the 'naughty bars'. First we have to find out where to go in the Philippines. The further we progress in our trip, the less prepared we are. All we know about the archipelo is the legendary shoe collection of Imelda Marcos (wife of the former dictator). A quick look in the guidebook tells us that there are 7107 islands ready to explore. We start with the biggest one: Luzon.

The Spanish conquistadores converted the majority of the population to Roman Catholic. Even the tiniest villages in the rugged mountains of North Luzon have an Iglesia ni Christo. There are still some Animists in the remote areas and in these areas we visit the 'hanging coffins'. Due to local beliefs Rest in Peace is not possible under the ground so the dead are 'burried' in caves or on a ridge of a huge rock. It's facinating to see so many coffins hanging high above the ground. In an earthquake prone area it means that they fall down once in a while.

A couple of hours further up in the mountains are the famous Banaue rice terraces. Since thousands of years even the steepest mountains have been cultivated. The panoramic views are breathtaking.
The island of Luzon has been fantastic so far. Lying in front of us are 7106 islands more. Can't wait to explore them.