Texting

(Scroll down for english chronicles)

Eigenlijk is een maand te kort om een goed beeld te krijgen van de Filippijnen. Het eilandenrijk is verrassend uitgestrekt en transport niet altijd even vlot waardoor we noodgedwongen een aantal interessante regio's niet bezocht hebben. Maar ja, als we voor ieder land dat we bezoeken drie maanden uittrekken, zijn we nooit op tijd thuis voor het WK-voetbal. Prioriteiten stellen dus. Toch hebben we in de afgelopen periode een aardige kijk gekregen op de Filippijnse samenleving. Op het gevaar af te generaliseren hierbij wat observaties.

Filippino's zijn dol op winkelen. Winkelen in winkelcentra wel te verstaan. Het land lijkt bedolven onder de 'shopping malls'. Soms, zoals in Manila met chique boetiekjes en hippe, strak vormgegeven restaurants. Wat dieper in de provincie is het vaak een bonte verzameling van warenhuizen. Een beetje winkelcentrum is niet compleet zonder een aantal fast-food ketens. Het is een van de vele invloeden van de Amerikaanse cultuur. De voorliefde voor basketbal en totale desinteresse voor voetbal is een ander voorbeeld. Gevolg is een dagelijks terugkerende conversatie op straat: "Hey Joe, you very tall, you play basketball?" Gelukkig wordt de humor van het standaard antwoord ('No, I play chess') wel ingezien.

Naast de bekende hamburger-, pizza- en kipbakkers is er in ieder stadje wel concurrentie van de Jollibee of de onvermijdelijke Chowking. Bepaald geen haute cuisine. Niet verwonderlijk dat de Filippijnse keuken wat tegenvalt. Regelmatig spenderen we heel wat energie op zoek naar een fasoenlijk restaurant. In een archipel verwacht je een ruime keuze aan vis en schaaldieren. Hoewel niet altijd even smakelijk klaargemaakt hebben wij genoten van de nodige visjes. Exotische lekkernijen als lapu-lapu (rode koraalbaars), rabbitfish, jackfish, milkfish, tilapia, manta garnalen, blue marlin en zelfs zwaardvis deden de smaakpapillen trillen van genot. Het San Miguel Bier, vaak goedkoper dan mineraalwater, smaakt overigens ook uitstekend.

Filippino's houden niet van lopen. Vraag naar de weg en het antwoord luidt: "neem een tricycle". Doorvragen helpt niet. "Oh meneer, waar u naar toe wil is echt heel ver weg" en een ronkende tricycle staat al klaar. Deze zijspanmotoren domineren het straatbeeld. Ze zijn altijd beschikbaar, goedkoop en daardoor populair. Voor een Filippino is het heel gebruikelijk om een afstand van 300 meter niet lopend maar per tricycle te overbruggen. Eerlijk is eerlijk, ze zijn best handig (maar niet voor lange mensen) in een land waar taxi's schaars zijn. Tricylces zorgen echter ook voor geluids- en stankoverlast. Straten zijn vergeven van tricycles en daarmee ook van de uitlaatgassen die de twee-tak motoren uitbraken. Voor middellange afstanden wordt gebruik gemaakt van jeepneys. Dit zijn voormalige jeeps van het Amerikaanse leger, omgebouwd tot kleurrijke personenvervoerders met een flinke stereoinstallatie.

Het ministerie van Buitenlandse zaken waarschuwt op hun website in de Filippijnen het gebruik van veerboten te vermijden. Dat advies opvolgen betekent per definitie dat de reismogelijkheden wel heel erg worden beperkt. Het advies van reisgidsen is even ridicuul: is een boot te vol, ga er dan niet op. Alsof de doelgroep uit kleuters bestaat. De veerboten en catamarans die wij in de Filippijnen gebruikt hebben, waren voldoende van kwaliteit.

Het diepgewortelde katholicisme is tot op de Filippijnse wateren voelbaar. Alvorens de ferryboot vertrekt wordt er via de intercom voor een veilige overtocht en een kalme zee gebeden. De televisie zendt live diensten vanuit het Vaticaan uit. De kersverse kardinaal (de vorige heette mr. Sin!) staat dagelijks prominent in de krant. Het is helaas niet altijd even onschuldig. Het Vaticaan is zoals bekend geen voorstander van veilig vrijen of enige vorm van geboortebeperking. Een maand lang zien we nergens een poster of reclame voor condooms. Nergens een waarschuwing voor HIV/Aids. Nergens een oproep om de voortplantingsdrift te beteugelen. Dat is in landen als China en India toch anders geregeld. De bevolkingsexplosie loopt op de Filippijnen uit de hand. Nu zijn er 85 miljoen inwoners. De verwachting is dat dit aantal in 2034 verdubbeld zal zijn. Alle monden moeten wel gevuld worden waardoor er nog meer jungle wijkt voor akkers en rijstvelden. Ontbossing met zoals recentelijk dodelijke aardverschuivingen tot gevolg.

Dat niet iedere Filippino het even goed getroffen heeft, realiseren we ons gekgenoeg pas nadat we de Filippijnen hebben verlaten. Het contrast met Macau en Hong Kong is enorm. Toch is de armoede niet heel zichtbaar in het dagelijks leven. Er zijn relatief weinig bedelaars, straatkinderen en daklozen. Maar die ene keer dat er wel massaal gebedeld wordt, is het schokkend.

Na een rustige nachtelijke overtocht door het hart van de Visaysas, vaart de kolossale ferry de miljoenenstad Cebu binnen. Vanuit het niets duiken er opeens tientallen bootjes op. Gammele banca's met soms hele families. We begrijpen er eerst niets van. Wat moeten die mensen toch zo gevaarlijk dicht bij de ferry. Als er grote spandoeken te voorschijn komen, snappen we het eindelijk. Deze arme drommels bedelen. Ze gillen om een paar peso's (munten) die vanaf de boot worden geworpen. De spandoeken dienen als vangnet. Geld dat buiten het bereik van de doeken valt, wordt opgedoken uit het niet bijzonder propere water. Een man heeft van een stuk hout flippers gemaakt. Bepaald geen moderne snorkeluitvoering in hippe kleuren. Een deel van de middenklasse op de boot vindt het blijkbaar een uitstekende vorm van vermaak. Munten worden bewust buiten het bereik van de bedelaars geworpen zodat verschillende mensen (veelal kinderen) naar hetzelfde muntje duiken. Misselijk makend.

Doordat het moeilijk is om in de Filippijnen een bestaan op te bouwen, vertrekken velen naar het buitenland. Ruim tien miljoen Filippino's werken als gastarbeider in omliggende landen en de rijke golfstaten. Vrouwen zijn huishoudster of kinderoppas, mannen vinden een baan in de bewaking. Het zijn deze gelukszoekers geweest die voor een wereldwijde hype hebben gezorgd.

De Filippijnse gastarbeiders maakten medio jaren 90 als eerste en masse gebruik van SMS-diensten. Het was in het pre-internettijdperk veruit de goedkoopste manier om contact te onderhouden met het thuisfront. De hype duurt voort. Iedere Filippino heeft een mobieltje, niemand die er ook daadwerkelijk mee belt. Texting (zoals SMS-en wordt genoemd) is een integraal onderdeel van de maatschappij. De hele dag zie je mensen berichten verzenden. Overal reclame voor texting en kleine winkeltjes waar het beltegoed kan worden opgeladen (e-load). Een berichtje versturen kost 1 peso (minder dan 2 euro cent). We zien aanbiedingen als drie dagen onbeperkt texting voor 50 peso. De kapper beweert per dag ongeveer twintig berichtjes te versturen. Niet onder werktijd bezweert hij erbij. Philippine Airlines verstrekt informatie over aankomst-en vertrektijden per SMS. In restaurants wordt gevraagd naar feed-back, gelieven even te SMS-en. De expats die we ontmoeten nemen het lokale gebruik over en zitten continu met hun mobieltjes te frunniken. De leukste toepassing is terug te vinden in het verkeer. Op de achterzijde van alle jeepneys en bussen in Luzon staat verplicht de vermelding: "How is my driving? Text to ....". Het bijbehorende nummer is van het ministerie van transport. Klachten van medeweggebruikers worden per SMS verzameld en kunnen zelfs leiden tot in beslagname van het rijbewijs.

We lopen wat achter met het bijwerken van de website. Inmiddels liggen de Filippijnen al weer achter ons en hebben we een week doorgebracht in Macau en Hong Kong. Dit bericht is geplaatst in Bangkok. Morgenavond vliegen we voor de laatste etappe naar Kolkata (vroeger Calcutta). Het einde van de lange zwerftocht door het Midden Oosten en Azie komt in zicht. Het WK-voetbal lonkt.

Afgelegde route:
Dumaguete - Manila - Taal Vulkaan - Clark - Macau (China) - Hong Kong - Bangkok (Thailand)


English summary:
It's been hard enough to keep this website up-to-date in dutch so forgive us for the fact we didn't write an english summary for the previous message (which was mainly about the whalesharks we snorkeled with). Let's see how far we come with this one.

A month is too short to get a real in deepth view of the Philippines. The country is simply too big, too many islands and slow transport. Still we were able to observe the Philippine society and got an idea about what's going on.

The people of the Philippines are shopaholics. Crazy about their shopping malls which you find everywhere. Sometimes they are flash and posh, mostly just a strange combination of small shops and department stores. Society is effected by American culture. As a result: lots of interest in basketball, none in the beautiful game. Fast food galore as well but on the positive side, most people speak english. Not surprisingly we found the food disappointing though we had plenty of exotic fish.

The people of the Philippines hate walking. Ask somebody for directions and the standard reply would be something in the line of "take a tricycle" or "very far!". Before you realise a tricycle matirialises and off you go. Tricycles dominate streetlife, in every town, in every village. They are cheap so a result very popular. For a Fillipino it's perfectly normal to use a tricylce for a short 300 meter distance. Tricycles are handy (provided you're not tall) but make a lot of noise and are notorious polluters. For longer distances we took the jeepneys, former refurnished US army jeeps. With a bit of squeezing they can hold up to 30 passensers and that includes a leathal stereo.

The people of the Philippines are catholics (well, 85%) and the role of the church is always present, even on the oceans. Before the ferry departes, a ferry official starts to pray for a save you journey over the intercom. Television broadcoast daily live images of services in the Vatican. The new cardinal (he replaced the old one: mr Sin) has a prominent spot in the newspapers. Unforunately there are some side-effects. No promotion for condoms, save sex or birth control. What a difference with countries like India or China. The demography of the Philippines runs totally out of control. Population will double by 2034, with more pressure on agriculture. Even more slash and burn and deforestisation with deadly landslides (like recently) as a result.

After our visit to the Philippines we started to realise how poor the country is. The contrast with Macau and Hong Kong is smashing. There isn't that much begging, there aren't that many streetkids our homeless people but the only time we encounterd en masse begging it was shocking.

As the ferry arrived in the multimilion city of Ceby it is suddenly surrounded by small rickety boats which sometimes host a whole family. Initialy we don't understand what's going on. As they show big pieces of fabric, the penny drops. Literally. These people are beggers, people throw coins from the boat and they try to catch it. Some middle-class people find it a good piece of entertainment and deliberatly throw money out of reach of the beggars. The beggars dive desperiately for some coins in the not too clear waters. It's disturbing.

Because of the struggling economy, ten milion Filippinos work abroad as guestworkers in the surrounding countries and the Gulf states. Women as maids, men as bouncers. These people started the world wide SMS-hype. All Filippinos seem to have a mobile phone but they hardly use it for calls. Texting (as SMS is locally called) was in the pre-internet time by far the cheapest way to send a message to the families back home. It's still deeply rooted in the society. People are sending text messages all the time, not surprisingly as they set you back only one peso (50 pesos in a us dollar). A hairdresser claims he sends about 20 texts a day but never during worktime. The national carrier, Philippine Airlines, text information about arrival and departures times. In restaurants they ask you to text your feed back about food and service. Even the expats we meet are addicted to texting as they play continiously with their mobilephones.
It's compulsory to paint on the back of your bus or jeepney the slogan: "How's my driving, text to..." The number belongs to the ministery of transport which collects complaints by using text.

As stated before, we are a bit behind with the up-dates. Meanwhile we visited Hong Kong, Macau and currently Bangkok. Tomorrow we set off for the last leg of our long trip through Asia and the Middle East. Hopefully we're just in time to watch the World Cup football back home.