Kamperen

Wij zijn geen kampeerders. Nooit geweest ook. Slechts één maal per jaar zetten we een koepeltentje op, tesamen met 50.000 anderen op het Lowlands festival. En ieder jaar beklagen we ons erover dat het toch zo ver lopen is van de parkeerplaats naar het campingterrein.

Geen trektocht ondernemen in Ladakh is net zoiets als het strand niet bezoeken tijdens een verblijf aan de Costa Brava. Maar iedere serieuze trekking in Ladakh betekent onvermijdelijk kamperen. Het is in de Indiase Himalaya allemaal wat anders geregeld dan in Nepal. De Nepali zijn de uitvinders van de 'teahouse treks'. De bekende trekking routes (Annapurna, Everest, Helambu) zijn vergeven van simpele guesthousejes. Bovendien is er ook altijd wel een mevrouw te vinden die razendsnel een dampende schaal vers gemaakte momo's op tafel weet te zetten. Trekken in India is te vergelijken met trekken in Nepal in de jaren '70. Je moet je tocht goed voorbereiden en in een behoorlijke mate zelfvoorzienend zijn, met als gevolg volle en vooral zware rugzakken.

De Lowlands tent ligt keurig opgeslagen in Breda maar gelukkig is in Leh alles te huur. We hebben de keuze uit een grote zware tent of een klein licht koepeltentje. Een ieder die ooit zijn campinggerei (en niet te vergeten alcoholische versnaperingen) naar een festivalterrein heeft gesleept, weet hoe belangrijk lichtgewicht materiaal is. Het kleine tentje blijkt, nadat we het de eerste keer hebben opgezet, inderdaad niet al te groot. Inti kan zich er nog net in strekken. Edwin, in diagonale positie gedrappeerd rondom twee grote rugzakken, komt toch echt een aantal decimeters te kort.

Na lang twijfelen, hebben we gekozen voor de Markha valley trekking. Het is de klassieker onder de trektochten in Ladakh. Een tocht die ook ongeorganiseerd goed te doen blijkt. Probleem is wel dat er geen goede kaarten beschikbaar zijn en het gebied erg dun bevolkt is. Even de weg vragen (zoals in Nepal) is geen optie. Gelukkig krijgen we wat kopietjes uit de fantastische Trailblazer's guidebook in handen. Met de juiste documentatie op zak is het kinderlijk eenvoudig de juiste route te bepalen tussen de Himalaya reuzen. De meeste toeristen durven dit echter niet aan. Zij gaan georganiseerd met paarden, muilezels, gidsen, koks en vele hulpjes de bergen in. Deze trekkers dragen praktisch niets en worden aan het handje meegenomen. Met de handen in de zakken kijken ze toe hoe Ladakhi hun tent opzetten. 's Ochtends worden ze met een bel(!) gewekt. Teiltje water om te wassen staat al klaar naast de tent. Nee dank u, dat is niets voor ons. De enige onafhankelijke trekkers die wij zijn tegengekomen, waren zonder uitzondering Nederlanders. In eigen land geen heuvel te bekennen maar in het buitenland individueel en zelfverzekerd door het hooggebergte. Prachtig!

Was het zwaar? Jazeker. Natuurlijk is het zwoegen om passen van zo'n 5000 meter over te geraken. Zo rond zeven uur in de ochtend beginnen we met lopen om veelal laat in de middag op een altijd schitterende lokatie compleet uitgewoond het tentje op te zetten. Juist deze lange dagen (en niet de hoogte) in combinatie met de zware rugzakken maakte dat het voor Intwin behoorlijk afzien was. De gezellige Nederlandse trekkingsmaatjes bleken al snel bijzonder sportief te zijn. Marathon lopers, alpinisten, dat soort volk. Ze racen over de bergpaadjes en zijn niet bij te houden voor gewone stervelingen. Nee, een optimale conditie hebben we niet maar we beschikken wel over voldoende doorzettingsvermogen. Blaren (Inti) en stukgelopen liezen (Edwin) beletten ons niet om de Markha Valley tocht in zeven dagen te volbrengen. En dat is toch mooi een dag korter dan de georganiseerde expedities nodig hebben.

Was het de moeite waard? Absoluut. Ook kale, droge landschappen kunnen bijzonder gevarieerd zijn. Paars, rode rotsformaties maar ook groene gewassen behorend bij de piepkleine nederzettingen. Spectaculair zijn de keren dat een rivier overgestoken moet worden, zonder dat er een brug voorhanden is. Broek uit, Teva's aan en het ijskoude water trotseren. Helemaal zonder gevaar is dit niet. Net voordat we voor de laatste maal een rivier willen oversteken, zien we een dood paard liggen.

Gelukkig heeft het al een aantal dagen niet geregend, toch reikt de rivier tot Inti d'r bovenbenen. De stroming is echter zo sterk dat we in een groepje de laatste oversteek moeten maken. Eenmaal aan de overkant zien we dat zwaar beladen ezeltjes de grootste moeite hebben om veilig aan de overzijde te komen.

Iedere camping is in het bezit van een tea-tent. Deze tenten zijn gemaakt van gerecyclede parachutten van het Indiase leger. Naast de gebruikelijke 'hot and cold drinks' is het altijd mogelijk om een instant Maggie noodle soepje te krijgen. Dit neemt niet weg dat we waarschijnlijk altijd wel een voorliefde voor de teahouse treks van Nepal behouden.


NB: Hein en Maartje bedankt voor de kopieën. Juliet en Marleen bedankt voor de Biogaze. We still owe you one!

Over een paar dagen weer nieuwe foto's op de site.

Afgelegde route:
Leh - Spituk (bus)
Spituk - Yingchan
Yingchan - Base Camp
Base camp - Skiu
Skiu - Markha
Markha - Tarungche
Tarungche - Nimaling
Nimaling - Shang Sumdo
Shang Sumdo - Leh (bus)