Weerzien

De manager van het hotel met de prachtige naam "Lord Krishna DX Inn", biedt aan de hand van Edwin te lezen. Edwin, de superrationeel van het duo Intwin, heeft een meer dan gezonde weerzin tegen al die hippies die komen shoppen in India's spirituele supermarkt. "India is so full of energy", verklaart een in vodden gehulde backpackster tegen haar toehoorders in één van de vele gezellige, door Nepalezen gerunde restaurants in New Delhi. Vervolgens begint het wicht een wazig verhaal doorspekt met kreten als karma, chakra en mantra. In dit wereldje ontleen je je status aan het aantal gevolgde meditatiecursussen. Werkelijk pathetisch zijn de Westerse sadhu's die met een verwilderde blik op blote voeten over Main Bazar paraderen. De Indiërs kijken ze onbegrijpend na, zelfs de zwervers lopen hier op slippers. Dit soort mensen hoort in een gekkenhuis en niet in een guesthouse.

Maar goed, onze manager is een aimabele man dus waarom geen gebruik maken van zijn aangeboden diensten en eens kijken wat de toekomst in petto heeft. Na grondig onderzoek van de rechter pink, komt hij tot een opmerkelijke conclusie: "You work for the government." Spiritueel India scoort een vol punt. Even later komt hij tot de volgende constatering. "Je wordt tussen de 90 en 95 jaar maar uuuhh heb je weleens last van je darmen?" "I fart a lot in India, Sir". Hij schatert het uit van het lachen, Indiërs hebben gevoel voor humor. "Sir, you have a very good hand!" Materiële welstand ligt in het verschiet en wat te denken van drie vriendinnen en één vrouw? Inti vraagt voor de zekerheid even na of zij toch wel die ene vrouw is.

Na vier en een half jaar zijn we terug in New Delhi en het is letterlijk en figuurlijk een warm weerzien. Onze vorige reis begon in deze stad en het is heerlijk om weer terug te zijn. Voor het eerst in vijf maanden worden we overvallen door een enorm vakantiegevoel. De stad heeft in onze ogen een ander aanzien. De luchtverontreiniging is duidelijk afgenomen nu de bussen en ontelbare riksja's verplicht zijn overgestapt van diesel of gas. Delhi is zelfs in het trotse bezit van een metro. Pahar Ganj, de wijk die grenst aan het immense New Delhi Railway Station, is nog altijd een heerlijke chaos. Dit is India op z'n best, misschien wel de meest pluriforme en krankzinnige maatschappij van de wereld. Duizenden mensen krioelen door elkaar. Geschreeuw, vervormde muziek, kleurrijke kledij van de vrouwen maar ook die typische Indiaase geuren. Een melange van wierook, urine, kookluchten en de geur van rottend afval. De zintuigen worden gebombardeerd. Misschien is het helemaal niet zo raar dat westerlingen hier op tilt slaan en vluchten naar goeroes en ashrams. Na zes weken in het georganiseerde Iran gebivakkeerd te hebben, is het ook voor ons even omschakelen.

We maken gretig gebruik van de faciliteiten die de stad te bieden heeft: boekhandels, pinautomaten, Engelstalige televisie op de kamer, roof-top restaurants en de pakketendienst van het postkantoor. Uiterst behulpzame riksja-rijders brengen ons naar de ambassade wijk waar we in gestaag tempo visa bemachtigen voor de Centraal Aziatische Republieken. Ook zij lijken bevangen door de hitte. Geen gezeur om extra rupees en één chauffeur weigert zelfs een fooi!

De handlezer excuseert zich. Hij is nog maar net begonnen en kan onmogelijk zeggen of wij ooit nog eens naar India zullen terugkeren. Daar hebben we geen waarzegger voor nodig. Dit zal zeker niet ons laatste bezoek aan India zijn.


Afgelegde route:
Shiraz (Iran) - New Delhi (India) per vliegtuig via Bahrein en Oman