Visa

Reizen is nog steeds het leukste wat er is. Zeker nu we zijn aangekomen in het Iran van de fotoboeken. De digitale camera maakt overuren en ook de video wordt weinig rust gegund. Omdat we ons weer op de tourist-trail bevinden, ontmoeten we aan de lopende band aardige, interessante en grappige mede-reizigers. Van een Nieuw-Zeelandse opticiën die in Kabul gaat werken tot de secretaresse van de Belgische ambassadeur in Pakistan. En heel veel Nederlanders op doorreis naar de 'stans' van Centraal-Azië. Maar voor dat je kan beginnen aan nieuwe avonturen moet er eerst nog een lastige bureaucratische horde worden genomen: het visum. Niet verwonderlijk beginnen de gesprekken tussen backpackers vaak met de vraag: "where did you get your visa for...?"

Het lijkt allemaal zo eenvoudig. Je gaat naar de ambassade van het land dat je wil bezoeken, vult wat formulieren in, laat wat dollars en pasfoto's achter en hup, je visum staat in je paspoort. Tijdens onze vorige reis (2001/2002) ging het ook ongeveer zo. Helaas is de praktijk in het post-9/11 tijdperk wat weerbarstiger.

Ambassades liggen bijna per definitie in de uithoeken van wereldsteden. Taxichauffeurs hebben vaak de grootste moeite om een ambassade te vinden, zelfs als je over een adres in het Arabisch of Farsi beschikt. Openingstijden zijn vaak beperkt tot een paar uur in de ochtend. Al met al ben je vaak een groot gedeelte van de dag kwijt aan een ambassade bezoekje. Bovendien is het dan nog maar de vraag of je voor een visum in aanmerking komt.

Ambassadepersoneel blinkt over het algemeen niet uit in vriendelijkheid en taalkundige vaardigheden. De medewerkers van de Syrische ambassades in Caïro en Amman zijn ronduit bot terwijl het personeel op de Nederlandse ambassade niet eens Nederlands spreekt. Het blijft vaak niet tot één bezoek beperkt. Voor ons Iraans visum hebben we de ambassade in Damascus maar liefst vijf maal bezocht.

Helemaal vervelend wordt het als je voor je visumaanvraag ook een aanbevelingsbrief van je eigen ambassade nodig hebt. Dit is werkelijk de grootst mogelijke onzin. Een zogenaamde letter of recommendation is een standaard briefje (ongeveer een half A4-tje) waarop je door de Nederlandse ambassade geïntroduceerd wordt bij de, in ons geval, Oezbeekse ambassade. Je paspoort gegevens worden overgenomen en er volgt wat geslijm in prachtige diplomatieke bewoordingen: "The Royal Netherlands Embassay in Tehran avails itself of this opportunity to renew to the Embassy of the Republic of Uzbekistan in Tehran the assurances of its highest consideration." Deze groeten overbrengen aan meneer Karimov en de zijnen kost je wel €30. Voor dat geld heb je in Nederland bijna een paspoort. Kostbare tijd verloren, 30 euro lichter, negatieve energie en de toegevoegde waarde van dit alles is nihil. Prettig is wel dat de Oezbeekse bureaucraat bijzonder vriendelijk en behulpzaam was.

Soms lukt het helemaal niet. In Istanbul kregen we geen visum voor Pakistan losgepeuterd en helaas slaagde de missie in Tehran ook niet. Naast de gebruikelijke aanvraagformulieren worden we ditmaal verzocht een brief aan de ambassadeur te schrijven. Vervolgens mogen we op het matje bij de consul verschijnen om onze brief toe te lichten. "Hard luck, hard luck", deelt hij ons mede. De regels zijn gewijzigd en we moeten toch echt naar Den Haag om een visum voor Pakistan aan te vragen. Geen verdere discussie mogelijk. 'Officially denied entry', kortom: geen Pakistan voor Intwin. Gelukkig hebben we Pakistan al eens eerder bezocht, helaas weten we ook wat we nu missen.

Ach, het zit wel eens tegen maar er staan nog zoveel andere landen op ons verlanglijstje. Madagascar, Oman, Philipijnen, Maleisisch Borneo, Paaseiland, Bangladesh. 's Ochtends wakker worden en je bedenken: "maar we kunnen ook nog naar Zanzibar voordat we naar India gaan". Reizen, fantastisch!


Afgelegde route:
Tehran - Kashan
Kashan - Esfahan